روزنامه کیهان در صفحه نسل سوم خود نوشت: مجلس دارد برای وزیر کار و آن قاضی خبرساز خط و نشان می کشد، بیرون مجلس جلسه ناهارخوران و ضیافت شام است برای انتخاب رئیس مجلسی که هنوز شکل نگرفته، چند قدم آن طرف تر، پلیس با تجهیزات کامل ایستاده و موتوری ها را شکار می کند و اصلا هم به گریه و زاری شان کاری ندارد «مدارک نداری باید موتور بخوابه!» دو متر پایین تر جوان دانشجو با راننده تاکسی جروبحثش شده که چرا 100تومان کرایه را گران تر حساب کردی و راننده هم از اخبار و افزایش 20درصدی می گوید و جوان هم قانع نمی شود و او را واگذار می کند به رب العالمین.
کمی پایین تر زن ها سر در گوش هم کرده اند و تا مترو راه بیفتد دارند از قیمت مسکن و ملک و اجاره می گویند«باید صبر کرد تا این مذاکرات بغداد تموم بشه بعد تکلیف مون روشن می شه!» آن طرف تر دخترکی فال می فروشد و جوانی طوری سگرمه هایش درهم گره خورده که پیداست فکر و ذکر اجاره خانه ای که صاحبش گفته باید 15 میلیون تومان اضافه کنی دارد از درون می خوردش. دختر کی بولوتوث موبایلش را روشن کرده و دنبال مشتری است و پسرکی هم شبیه خودش کمی آن طرف تر به زودی ردش را می گیرد؛ مترو هم که گشت ارشاد ندارد بالاخره! گردوغبار و گرمای اعصاب و گرانی، همه گاف دارند، همه گاف هستند، گاف چه کسی؟
اجازه بدهید کمی جلوتر برویم یعنی فلاش فوروارد بزنیم: شب خسته و افقی پای تلویزیون با کنترل شبکه ها را جابه جا می کنم. موسیقی فوق العاده مجید انتظامی برای فیلم «دوئل» حالا روی تصاویر نوستالژیک 30 سال قبل نشسته و مجبورم می کند کانال را عوض نکنم. نوجوانی 13 ساله با همان جوانه های سبیل نشسته پشت لبش با خنده خودش را معرفی می کند و با افتخار می گوید: «رامون که نمی دادن، توی بوفه اتوبوس قایم شدیم اومدیم...»و بعد همه می خندند. خود پسرک هم با چهره شیرین و مغرورش نیمچه خنده ای تحویل می دهد و همان طور که سرش را بالا نمی گیرد و زیر چشمی به خبرنگار و دوربین نگاه می کند، با پا دارد خاک را به هم می زند! طبق معمول آن سالهای تلویزیون خبرنگار می پرسد چه پیامی دارید و او با چند کلمه ساده بدون آنکه به دوربین نگاه کند، چهار ستون دلت را می لرزاند و آوار می کند بر سرت این دنیای خودساخته ای که خودت هم نمی دانی چرا این طور شده...«به ما دعا کنین، به امام دعا کنین، ما کربلا رو آزاد می کنیم و گوش به فرمان امام هستیم...»
موسیقی روی گردوخاک صورت آن نوجوانی که در زیرنویس پیش از نامش شهید حک شده، می رقصد و همه اتفاقات صبح تا شب را که نه همه اتقاقات این روز هایی که گذشت را جلوی چشمانت رژه می برد...برگردیم به مترو و پیش از ظهر داغ اردیبهشت.
آن گاف ها سال هاست مهمان دقایق عمر ما شده اند، خوب یا بد خودمان هم عجیب در این مهمانی سهم داریم ولی آنچه روزهاست ذهن مرا درگیر کرده یک سوال ساده است: واقعا آن نوجوان اصفهانی 13 ساله یا آن جوان 17 ساله شهرکردی از کجا آمده بودند؟ از مریخ؟ چه شده که این قدر بداخلاق شده ایم؟ چه شده که به دوربین آلرژی پیدا کرده ایم؟ دست بر قضا بدجوری دوربینی شده ایم! اصلا چه شده که این قدر بی تفاوت شده ایم؟ روزگاری از سفره خودمان می زدیم برای همسایه و رفیق و رهگذر و حالا پشت چراغ قرمز شیشه را بالا می دهیم تا صدای آن دخترک گل فروش را حتی نشنویم! بله خیلی چیزها عوض شده و شهرنشینی و منفعت طلبی بدجوری ما را غرق کرده اما دلیل نمی شود این قدر بی رحمانه به یکدیگر نگاه کنیم...دلیل نمی شود یک نفر دیگر یکجایی دزدی می کند و ما سر یک عده دیگر تلافی کنیم یا بگوییم حالا که پول مارا می خورند ما هم...قرار ما طلبکاری از انقلاب نبود کاری نداریم که خیلی از مسئولان در مسیر انقلاب حرکت نکردند ما با افراد که قرارداد نبستیم با انقلاب و شعارهایش عهد کردیم...ما فرزندان همان نسل آسمانی هستیم؛ تبعیض و بی عدالتی و رانت و دزدی و...همیشه بوده الان هم هست، اما خودمان هم در این داستان ها سهم داریم، چرا سهم خودمان را ادا نمی کنیم؟ اگر هر کدام به اندازه همان لبخند نوجوان رزمنده تکلیف مان را انجام دهیم این نردبان های یکشبه ترقی آقازاده های ثروت و قدرت و برج رسوایی اختلاس و انحراف این قدر اوج نمی گیرد...اساس زندگی مان لنگ می زند که دیگر این تصاویر خاک گرفته از دهه 60 اثری بر ما ندارد و کسی هم روایت فتح تازه ای از ایران دهه 90 تولید نمی کند و تلویزیون همه زورش را که بزند این تصاویر آرشیوی سید عزیز آوینی را پخش کند و...همین!
راستی کتاب جدید آیت الله جوادی آملی شاید ما را به زندگی آرام اسلامی بازگرداند؛ حتما «مفاتیح الحیات» را تهیه کنید، ضرر نمی کنید.
|
امتیاز مطلب : 5
|
تعداد امتیازدهندگان : 1
|
مجموع امتیاز : 1
عضو شوید
عضویت سریع
آمار مطالب
آمار بازدید
